Our imagination is our greatest hope for survival

‘Our imagination is our greatest hope for survival’,

Damien Poulain, 2018.

Work made as part of a three weeks residency at KAAF Institute, Tehran, Iran.

Having been raised in the West of France, I remember that I have always wanted to be in transit from one country to another, from one land to another, from one world to another. Later, my identity was being questioned and reality being fought out between a urban existence and the idea of nomadism. I am exploring these two different perspectives through universal questions who, where and why. Furthermore, I question the subject of art itself, the objet beyond the time, exploring the meaning of contemplation, transition, and infinite.
 
This set of work is divided in 3 parts: a tent of 5 x 6 meters, inside the structure a painted carpet and finally 17 portraits of the Iranian nomadic tribes still active to this day. Each part is exploring the different aspect of their cultural identities including their implements like the tent, their ropes but also their vocabulary, their songs and their relation to the cosmos. It is an invitation to enter in others realities, an attempt to create a storytelling that open a door to keep ourselves in a state of movement.
 
‘Our imagination is our greatest hope for survival’ is a tribute to the free man, the thinkers, and migrators. In our present world, where we conceive progress as a domination of culture, I wanted to signify the necessity to resist in opposition to the narratives of the economic power and globalisation, which leads the tribes of the world as the the most ancestral Iranian society to their end. The necessity to return to ourselves, to a culture closer to nature, expressing a real reciprocity between the men and the elementary forces.

 

 

«خیال ما والاترین امید برای نجات است»

دمیان پولن، 2018
 
نمايش چيدمان داميان پولين ، هنرمند مقيم رزيدنسي موسسه كاف
 
از آنجایی که در غرب فرانسه بزرگ شدم، به یاد دارم که همیشه قصد داشتماز کشوری به کشوری دیگر، از سرزمینی به سرزمینی دیگر، از جهانی به جهانی دیگر در حال عبور باشم. بعدها، هویتم را مورد پرسش قرار دادم و با واقعیت بین موجودیت شهری و ایده کوچ نشینی در حال جنگ بودم. میخواهم این دو دیدگاه را از طریق سوالات جهان شمول "چه کسی، کجا و چرا" مورد بررسی قرار دهم. همچنین، خود سوژه هنر، ابژه فراتر از زمان، را نیز با بررسی معنای تعمل، گذار و لایتناهی مورد پرسش قرار دهم.

این مجموعه اثر به سه بخش تقسیم شده است: چادری به ابعاد 5 در 6 متر، یک فرش رنگ شده داخل سازه و درنهایت 17 پرتره از قبایل عشایر ایران که تا به امروز نیز فعال هستند. هر بخش به بررسی جنبه متفاوتی از هویت های فرهنگی آنها می پردازد شامل اسباب و اثاثیه شان مانند چادر، طناب هایشان و حتی واژگان آنها، ترانه هایشان و رابطه شان با هستی. این دعوتی است برای ورود به واقعیت های دیگر، تلاشی برای خلق یک داستان گویی که دری را به رویمان میگشاید تا خودمان را در حالت پویایی و حرکت نگه داریم.

«خیال ما والاترین امید برای نجات است» 

ادای احترامی است به انسان آزاد، متفکران و مهاجران. در دنیای امروز، جایی که پیشرفت را مساوی با سلطه فرهنگ میپنداریم، قصد من اشاره به ضرورت مقاومت در برابر روایت های قدرت اقتصادی و جهانی سازی بوده است که هدایتگر قبایل دنیا استمانند اجدادی ترین جامعه ایرانی به نوبه خود. ضرورت بازگشت به خودمان، به فرهنگی نزدیکتر به طبیعت و ابراز همدردی واقعی بین انسانها و نیروهای بنیادی.